Het verlammende monster in mij

Eigenlijk is hij er altijd, soms wat meer op de achtergrond, soms brullend op de voorgrond. Het verlammende monster in mij. Het lispelt dat ik het niet kan, mompelt dat het fout kan gaan, dat het zonde is van het materiaal en dat ik toch niet weet hoe ik het aan moet pakken. En nog altijd denk ik dat hij wel eens gelijk zou kunnen hebben... Het ego.

Tot twee jaar geleden had ik nog nooit van ‘het ego’ gehoord. Inmiddels weet ik dat dat het stemmetje in je hoofd is dat je behoedt voor gevaar. Handig als je vlak bij een ravijn woont, of vlak naast een wilde beer, maar niet als het gaat om je dromen naleven, doen waar je zin in hebt en nieuwe dingen uitproberen.
En sinds een jaar probeer ik dat monster dat mij remt in mijn creatieve doen te temmen.

Zo heb ik geleerd het gelispel en gemompel van mij af te schrijven, Journallen zoals dat tegenwoordig heet. Wanneer ik merk dat ik geremd word schrijf ik dat eerst van mij af. Om dat vervolgens om te klappen naar wat ik wél wil, hoe ik me wél wil voelen en simpel weg op te schrijven dat ik het wel gewoon doe en kan.
Klinkt heel simpel maar tot nu toe blijkt het buitengewoon effectief.

Zo kwam ik gister thuis nadat ik de kinderen naar school gebracht had. Hoewel ik gepland had lekker aan het werk te gaan met mijn glas belandde ik lusteloos op de bank. Te moe, geen zin, niet lekker. En ik trapte er bijna weer in, moest ik mezelf niet een rustige ochtend op de bank gunnen, ik moest tenslotte ook nog werken die middag en avond? Maar daar volgde een helder moment… ‘hebbes ego!’ Schrijven en doorgaan, ik kan het wél En daar volgde een ochtend van snijden, schoonmaken (glas slaat wit uit als het met vingerafdrukken oid de oven in gaat) en puzzelen. En nu ligt het resultaat van een ochtend heerlijk werken naar me te glimmen in de oven en ben ik super trots!